House ontslaat George Santos niet: met een goede reden?

Als u afgelopen woensdag twee keer met uw ogen hebt geknipperd, heeft u misschien gemist dat het Huis van Afgevaardigden heeft gestemd over een resolutie om Rep. George Santos (R-N.Y.) uit te zetten, en in plaats daarvan heeft gekozen om de zaak voor te leggen aan de Ethische Commissie van het Huis.

Lang verhaal kort: Rep. Robert Garcia (R-Calif.) introduceerde de uitzettingsresolutie (H. Res. 114) terug op 9 februari; gepubliceerd op Op 16 mei was hij van plan hem in de vergadering te roepen als een kwestie van huisvoorrecht; en de volgende dag deed dat precies om 17:01 uur

Staart. Anthony Esposito (RN.Y.), bood onmiddellijk een voorkeursmotie aan voor de beslissing voorleggen aan de Ethische Commissie. Hij legde uit dat hij een van de eerste leden was die Santos opriep om af te treden en pleitte voor de resolutie; maar met bijna tweederde van de stemmen om te slagen, werd aangenomen dat een verwijzing naar de ethische commissie de snelste manier was om het Huis van Afgevaardigden te verlossen van “deze plaag voor de regering” die “een smet op deze instelling” is. Daarmee keerde Esposito de rest van zijn uur terug en verplaatste de vorige vraag.

Om 17:34 werd de eindstand bekend gemaakt – gelijk partijstemming van 221-204 ter referentie, met zeven aanwezige democraten – inclusief alle vijf democraten in de ethische commissie.

Voor het grote publiek zou zo’n oppervlakkig proces, als het wordt opgemerkt, kunnen lijken op een grof misbruik van de macht van de meerderheidspartij om een ​​volledige discussie en verantwoording te vermijden van een schandalig geval van verkiezing van een lid onder valse voorwendselen. In een column van 30 december 2022 in deze ruimte noemde ik het “de grootste kiezersfraude in de geschiedenis van het Huis”. Santos is sindsdien beschuldigd van 13 federale strafrechtelijke aanklachten, waaronder postfraude, witwassen van geld, diefstal van openbare middelen en het afleggen van valse verklaringen aan het Congres.

Het congres staat erom bekend dingen over te dragen aan commissies voor studie om te voorkomen dat er actie wordt ondernomen voor vervelende problemen. Maar vanuit mijn ervaring met het werken aan huisregels en gedragsnormen gedurende meer dan een kwart eeuw, worden ethische schandalen serieuzer aangepakt. Telkens wanneer het Parlement de afgelopen decennia door schandalen werd getroffen, was de eerste reactie om de rotzooi op te ruimen en er vervolgens voor te zorgen dat dergelijke wandaden niet opnieuw gebeuren door corrigerende wetten en regels aan te nemen.

Het doel van het hebben van een volledig tweeledige House Ethics Committee van vijf Republikeinen en vijf Democraten, met de bevoegdheid om werk te delegeren aan een onafhankelijke speciale onderzoekseenheid, is een teken dat de instelling buitengewoon gevoelig is voor het ontwerpen en bieden van een volledige en eerlijke oplossing van ethische klachten terwijl de standaard wettelijke bescherming voor beklaagden wordt gewaarborgd.

Geen enkel lid geniet van de spot en het wantrouwen dat wordt geworpen op het Congres als de eerste tak van de regering, noch op de individuele leden die gezworen hebben de regering te behouden en te beschermen, en daarom heeft het Huis een geloofwaardig en effectief ethisch proces opgezet. Maar is het nodig als de koffer op het eerste gezicht zo droog lijkt?

Hoewel ik er niet aan twijfel dat de overgrote meerderheid van de Democraten en Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden vandaag voor het uitzetten van Santos zou zijn, trokken de Republikeinen zich terug om een ​​zeer begrijpelijke, zo niet geheel gerechtvaardigde reden: de GOP heeft zo’n kleine meerderheid in meerderheidscontrole van het Huis dat het verlies van zelfs maar één lid in gevaar zou brengen, zal dat beheersen en het vermogen van de partij om verslagen van prestaties naar de volgende verkiezingen te brengen. Die harde politieke realiteit kan op zijn minst de unanimiteit van de partij verklaren bij een rechtstreekse partijstemming om de Santos-kwestie naar Ethiek te verwijzen, zo niet om de morele rechtvaardiging ervan te ondersteunen.

Dit moet ook worden gezien vanuit het standpunt van de bron van de uitzettingsresolutie – het democratische lid uit Californië. Ik twijfel er niet aan dat Rep. Garcia een sterk gevoel heeft voor de benarde situatie van Santos in het Huis en oprecht is in zijn overtuiging dat hij moet worden uitgezet, en hoe eerder hoe beter. Hij had echter geen realistische verwachting dat een tweederde meerderheid in het Huis voor uitzetting zou stemmen. Er zouden 290 van de 435 leden nodig zijn, waarvan 222 Republikeinen en 213 Democraten. Dus wat was zijn motief? Hij wilde gewoon alle leden op de plaat zetten (dwz ter plekke) denkend dat een lid als Santos een overheidssalaris krijgt en stemt over belangrijke nationale kwesties.

Het is noch oneerlijk noch oneervol om het publiek het standpunt van de oppositiepartijen over deze kwesties te laten weten. Maar als het gaat om zo’n gevoelige kwestie als de eer en integriteit van de Tweede Kamer, heeft dat duidelijk de implicaties dat het verkeerd begrepen en politiek misbruikt zal worden. We hoeven niet in te gaan op de “wie heeft John neergeschoten?” geschiedenis van partijdige oorlogen in het Huis die sinds de jaren negentig steeds akeliger zijn geworden om te weten hoe ze zijn gebruikt om persoonlijk leden van de oppositiepartij te vernietigen door beschuldigingen van ethisch wangedrag te uiten.

We hebben al gezien hoe beide partijen in dit en het vorige congres de macht gebruiken om leden van commissies te benoemen waarmee partij- en persoonlijke doeleinden worden belemmerd. Het laatste wat het Parlement nu nodig heeft, is een nieuwe escalatie van de ethische oorlogen die willens en wetens worden gebruikt om te stemmen over de uitzetting van leden van de oppositiepartij. De zaak Santos is er een die grondig en voortvarend moet worden behandeld binnen het bestaande ethische proces. Ik ben er volledig van overtuigd dat het zo zal zijn.

Don Wolfensberger is een Congressional Fellow bij het Woodrow Wilson International Centre for Scholars, voormalig directeur van de House Rules Committee en auteur van Changing Cultures in Congress: From Fair Play to Power Play. De geuite meningen zijn uitsluitend van hem.