Oekraïne moet voorlopig niet proberen de Krim terug te winnen

Van Oekraïne wordt verwacht dat het een tegenoffensief in de volgende weken. Operationele veiligheid verhindert dat we precies weten waar Oekraïense troepen zullen proberen door de Russische linie te breken of wat het territoriale doel zou kunnen zijn. Zullen ze proberen de oostelijke regio’s en misschien de kust van de Zee van Azov te heroveren? Of zullen ze dieper gaan om de Oekraïense soevereiniteit over de Krim te bevestigen, verloren in 2014?

Er is zeker een goede juridische en morele reden voor Oekraïne om dat laatste te doen. De Krim is illegaal geannexeerd door Rusland, en Oekraïne heeft gelijk dat het de Krim terugvraagt.

Maar politiek en strategisch is het geen goed idee. Voor Oekraïne, een uitgeputte natie die afhankelijk is van weinig internationale steun, is het riskant om zijn beperkte troepen te richten op het Krim-schiereiland, dat Rusland al bijna tien jaar controleert en hoogstwaarschijnlijk wordt bedreigd door verschanste defensieve posities. Een Oekraïens tegenoffensief op de Krim kan daarom erg moeilijk en duur zijn, waarbij de toch al schaarse en vermoeide troepen worden vernederd die elders beter kunnen worden ingezet.

Bovendien steunen veel landen, vooral in Europa, Oekraïne al zwak en houden ze voet bij stuk in de hoop dat het naoorlogse tijdperk spoedig aanbreekt en ze hun zaken met Rusland kunnen voortzetten. Bij het komende tegenoffensief moet het doel van Kiev niet alleen zijn om de Russische strijdkrachten terug te dringen, maar ook om de toekomstige westerse steun voor zijn economische wederopbouw en militaire versterking te maximaliseren. De achtervolging van de Krim zou deze kwetsbare hulp kunnen ondermijnen.

Sommige westerse politieke leiders, waaronder Amerikaanse, vrezen een Russische escalatie, inclusief het mogelijke gebruik van kernwapens. Ook al zijn ze in ieder geval retorisch voorstander van Oekraïense onafhankelijkheid, hun overkoepelende doel is nu niet om Moskou uit te lokken tot een bredere en meer destructieve oorlog. Dergelijke opvattingen overdrijven misschien het nucleaire geratel van Poetin, maar, verkeerd of niet, ze zijn er om de manier te bepalen waarop de acties van Oekraïne in het Westen worden beoordeeld. Kiev kan proberen ze te veranderen, maar het kan ze niet negeren. Daarom kan zelfs een tactische overwinning van Oekraïne op de Krim, als dat al mogelijk is, een langdurige diplomatieke tegenslag voor Oekraïne betekenen, waardoor deze westerse angsten nog groter worden.

Rusland toestaan ​​de Krim voorlopig te houden, heeft als bijkomend voordeel dat er een doelwit overblijft voor toekomstige afschrikkingsdoeleinden. De Russische Zwarte Vloot gevestigd in Sebastopol, verschillende militaire luchthavens en zogenaamd is het Brug in de Straat van Kertsj ze zijn allemaal het doelwit geweest in Oekraïne in de afgelopen maanden – inclusief vorige week – in grotendeels symbolische aanvallen. Maar ze tonen de kwetsbaarheid van Russische middelen op de Krim en hebben een huiveringwekkend effect op Russen (zozeer zelfs dat Poetin zich twee maanden nadat de explosie de Kertsj-brug had beschadigd, verplicht voelde om te bezoeken, het besturen van een Mercedes-SUVom de publieke opinie ervan te overtuigen dat de Krim nog steeds verbonden is met het vasteland van Rusland).

Een geloofwaardige Oekraïense dreiging voor Russische doelen op de Krim kan effectief zijn om de volgende ronde van Russische imperiale agressie af te schrikken. Oekraïense vergeldingsmaatregelen tegen Sevastopol, de Kerch-brug of de Russische militaire luchthaven op de Krim escaleren minder dan een soortgelijke aanval op een doelwit in Rusland. Het zou mikken de jure Oekraïens land, niet Rusland zelf. Dit zou het acceptabeler maken voor de westerse partners van Oekraïne, gericht op de-escalatie. Het zou Moskou ook de ruimte geven om zijn gezicht te redden en de aanval te beëindigen – iets dat veel moeilijker zou zijn als Oekraïense troepen zouden aanvallen in de buurt van een Russische stad.

Om dit te doen, heeft Oekraïne natuurlijk capaciteiten nodig die verder gaan dan wat het momenteel heeft. Kleine onbemande vaartuigen of drones, of een kleine sabotage, zijn goed om af en toe Russische troepen op de Krim lastig te vallen. Maar wapens met een groter bereik, zoals ATACMS en geavanceerde Amerikaanse drones, zouden nodig zijn om een ​​sterkere afschrikking tot stand te brengen door een ernstige bedreiging te vormen voor Russische activa op het schiereiland. Kiev zou moeten proberen ze te ontwikkelen en te verwerven en de Krim als doelwit voor zijn toekomstige veiligheid te behouden.

Staten voeren militaire operaties niet alleen uit voor doelen op het slagveld, maar ook voor politieke langetermijndoeleinden. Dit zorgt voor paradoxen. In sommige gevallen is het voeren van een defensieve oorlog met beperkte vooruitzichten op succes een redelijke gok om een ​​betere plaats aan de naoorlogse tafel te krijgen. Het kortstondige en tragische militaire verlies van een dappere natie levert de kiem voor toekomstige politieke heropleving en onafhankelijkheid. In andere gevallen is het verstandig om een ​​doelwit te vermijden, ook al is het militair aantrekkelijk en politiek wenselijk, om in de toekomst een stabielere situatie te creëren. Oekraïne zou er daarom goed aan doen een operationeel doel als de Krim te vermijden, dat, zelfs als het militair haalbaar is, zijn veiligheid op de lange termijn kan ondermijnen.

Houd de Krim voorlopig als back-updoel.

Jakub Grygiel is professor aan de Katholieke Universiteit van Amerika en gastdocent aan de Hoover Institution.